See you later Australia!

Na drie maanden en meer dan 10.000 kilometer over de weg en nog eens 4000 in de lucht is het al bijna tijd om Australië te verlaten, mijn visum verloopt morgen dus daarom vlieg ik al over een paar uur. Niet te geloven hoe snel de afgelopen drie weken voorbij zijn gegaan. Drie weken met mijn ouders in een campertje van Cairns naar Sydney rijden. 3000 kilometer (wat uiteindelijk rond de 4000 is geworden) afleggen. Op 2 januari zouden ze mij ophalen uit mijn hostel in Cairns. 1 januari was de dag dat mijn ouders vroeg in de ochtend aankwamen op Cairns Airport en naar hun hotel gingen om even bij te komen van de lange reis. Om 10 uur in de ochtend kreeg ik een appje, kunnen we niet nu al even afspreken? Mama kon niet wachten en ik eerlijk gezegd ook niet. We zaten inmiddels, na bijna vijf maanden, in dezelfde stad aan dezelfde kant van de wereld!! Ik was nog wakker want ik en mijn kamergenoten hadden een nachtje doorgehaald na oud en nieuw (ja ik weet het, best erg) dus ik sprong snel onder de douch en nog geen uur later liepen ze al langs mijn hostel. Wat gek en tegelijkertijd heerlijk om ze hier in Australië te zien! Twee mensen met bleke, vermoeide gezichten die er toch heel blij uit zagen. Ik kreeg allemaal lieve cadeautjes en kaartjes van thuis en mama had mijn favoriete zeep, mijn schoenen die ik was vergeten en zelfs twee zakken pepernoten voor me meegenomen! Na een aantal uurtjes samen te hebben doorgebracht gingen we allemaal weer terug naar ons eigen bed, we hadden natuurlijk nog niet geslapen. De volgende ochtend checkte ik om 10 uur uit en daar stonden ze hoor, met de camper voor de deur al op mij te wachten. We verlieten het bloedhete Cairns om een dagje in het regenwoud door te brengen, waar we met gondels heen gingen. Ik was inmiddels al een beetje gewend aan de warmte en luchtvochtigheid boven in Australië, maar voor papa en mama was dit natuurlijk erg wennen omdat ze rechtstreeks uit het koude Nederland kwamen. Nu moet ik zeggen dat ik toch liever de droge warmte en 46 graden in de outback heb, dan de 36 graden en 95% luchtvochtigheid in Cairns. Wat een sauna! Het is op dit moment ook regenseizoen in het noorden van Australië, dat merkten we wel de eerste dagen. De tweede dag hebben we bijna de hele dag binnen gezeten, omdat er in een paar uur 80 millimeter water viel. Die dag gingen we wel nog even lekker zwemmen, de zee was warmer dan de regen. Tot aan Brisbane kan je nergens zomaar de zee in springen, alleen in speciaal afgezette gebieden omdat er overal krokodillen, haaien en giftige kwallen zitten. Een steek van de ‘box-jellyfish’ en je kunt binnen een paar minuten verlamd raken en dood gaan, best wel gevaarlijke beestjes dus. De krokodillen en haaien spreken natuurlijk voor zich ;) Het voordeel van het zelf rijden met een campertje en van dezelfde interesses hebben is dat je op de meest geweldige plaatsen komt. Dit wist ik natuurlijk van te voren, onze vakanties vroeger waren niet anders. We waren onderweg naar Townsville toen ik een bordje langs de weg zag staan: ‘little crystal creek 20 km on the left’ en hup we gingen naar links. Kwamen we uit bij een kleine waterval en een meertje helemaal verstopt in de bergen, waar we even lekker konden zwemmen en afkoelen. Ik zag mijn ouders vol op genieten, overal even een praatje met de locals, die ons nog meer geweldige plaatsen wezen en de relaxte sfeer in de verschillende grote maar ook kleine stadjes. Na al die maanden was het heel fijn om weer bij elkaar te zijn, onze vreselijke humor en eindeloze avondjes uno en wijntjes maakten deze reis nog beter. Het team was alleen niet compleet: Pim. Ook al kunnen we soms thuis de haren uit elkaars hoofd trekken, ik mis je hoor broertje! Zo jammer dat je hier niet bij kunt zijn, maar als het goed is ga jij deze kant ook ooit nog een keer op. Mijn ouders en ik wilden heel graag snorkelen op het Great Barrier Reef, maar het kwam er de eerste week niet van omdat het weer niet zo heel goed was en het overal volgeboekt zat. De Australiërs hebben nu zelf allemaal zomervakantie dus ook de campings zitten snel vol. Uiteindelijk lukte het ons om in het kleine plaatsje 1770, ook weer op aanraden van locals, drie plaatsen te bemachtigen op een boot die naar het rif zou gaan. Deze dag was zeker een van de hoogtepunten van mijn reis tot nu toe. De heenweg was een regelrechte marteling, zet Anouk op een boot met metershoge golven en je hebt gegarandeerd lol. Not.. Eenmaal bij het rif aangekomen was er een platvorm waar de boot aanmeerde. Vanaf dit platvorm kon je de zee in duiken met je snorkeloutfit of lekker even in de zon zitten. Het snorkelen was zo ontzettend gaaf. Het koraal is mooier dan je je kunt voorstellen en dan de vissen.. Van geel tot blauw tot rood met groen, het zwemt op nog geen meter afstand. De schilpadden vond ik nog wel het mooist om te zien, wat een relaxte dieren. De terugweg naar het vaste land ging iets anders dan gepland. We waren bijna terug in de haven, de film Finding Nemo (lekker toepasselijk) was net afgelopen toen ik ineens zag dat we heel snel op de rotsen af vaarden. De bemanning schreeuwde dat iedereen zich schrap moest zetten en een paar seconden later knalden we op de kant. De boot was zo erg beschadigd en zat zo vast op de kant dat de bemanning met een reddingsbootje naar het vaste land ging om andere boten te halen. Later bleek dat de boot onbestuurbaar was geworden net voordat we crashte tegen de rotsen, wat een avontuur weer! In Noosa aangekomen zagen mijn ouders voor het eerst een koala, mijn vader bleef maar foto’s maken. Onderweg zagen we ook ontzettend veel kangoeroes, papegaaien en zelfs een wombat. Ik had al deze dieren natuurlijk al gezien, maar ik had niet gedacht ze hier aan de oostkust ook zouden zitten. Het lijstje met dieren gaat nog wel even door: enorme krekels, sprinkhanen, hagedissen, spinnen, veranen, de mooiste vlinders, vleermuizen, roggen, pelikanen, struisvogels, possums (weet even het Nederlandse woord niet) en enorme wandelende takken. Elke dag kampeerden we in onze eigen dierentuin. Vlak boven Brisbane zijn we naar de Australia Zoo geweest, het park van de bekende Steve Irwin. Ik ben meestal niet zo’n fan van dierentuinen, dieren in te kleine hokken en al die schreeuwende kinderen er omheen. Maar een dierentuin als deze had ik nog nooit gezien. Midden in een regenwoud hadden de dieren alle ruimte, het park was enorm dus de hokken waren ook heel groot en er liep heel veel personeel rond om de dieren continue te verzorgen. We liepen tussen de kangoeroes en koala’s, kwamen heel dichtbij krokodillen en dingo’s en ik zag voor het eerst een boa constrictor. De vrouw en kinderen van Steve Irwin gaven nog een show met de krokodillen, niet te geloven wat een beesten dat zijn. De volgende dag liepen we kilometers door Brisbane en eindigden we in hippy-town Byron Bay waar we heerlijk uiteten gingen in een oude saloon. Inmiddels was de klok weer een uur voor uit gegaan dus is het tijdsverschil met thuis nu 10 uur. Dit land is zo enorm en je legt zoveel kilometers af dat ik de afgelopen drie maanden vijf keer van tijdszone ben gewisseld. Ik weet nog dat Cameron mij uitlachte omdat ik vond dat ik in the middle of nowhere en ver van Amsterdam af woonde. Een uur rijden is hier niks, twee uur rijden naar je werk of naar de supermarkt is de normaalste zaak van de wereld. Dit lang is zo gigantisch dat er in het tropische Cairns een cycloon langs kwam waardoor de straten blank stonden (hier kregen wij de eerste week ook nog een staartje van mee) en tegelijkertijd waren er rond Adelaide bosbranden omdat het zo heet en droog was. Onderweg veranderde het weer dus ook. Van de kust bij Byron Bay gingen we 500 kilometer landinwaarts om bij vrienden van vrienden langs te gaan die in het kleine plaatsje Moree wonen. Ze hebben daar een akkerbouwbedrijf en wonen écht in the middle of nowhere, de dichtstbijzijnde grote stad was drie uur rijden. Daar aangekomen werden we hartelijk ontvangen, op de Australische manier natuurlijk, en kwam het eten en drinken meteen op tafel. De dochter van het stel vloog meteen de keuken in om een giga lunch voor ons te maken terwijl wij een rondleiding kregen over het bedrijf. En dan te bedenken dat 80 hectare bollenland thuis al heel wat is, dit stel verbouwd op 3200 hectare. Na een leuke middag gingen we in het campertje weer op weg naar de volgende plaats. Onderweg werd de camper en de indeling daar van dagelijks besproken, dit vonden mijn ouders natuurlijk niet zo goed doordacht als het volkswagen busje dat we thuis hebben staan. Mijn vader heeft ongeveer het halve servies gesloopt onderweg (‘waarom is dat dan ook allemaal van porselein en glas?!’) en elke avond moest de hele camper worden verbouwd om de bedden tevoorschijn te kunnen toveren. Ik vond het extreem luxe dat we een koelkast hadden die het continue deed, elke avond een vers maaltje op tafel en we hadden zelfs een klein vriezertje voor ijsjes! Het tanken hier is ook om te gieren, de benzineprijs rond Sydney is 1 dollar, omgerekend 70 eurocent per liter. Niet te geloven als je altijd maar wordt afgezet aan de pomp in Nederland. Na ons bezoekje aan Moree gingen we verder richting Sydney door de Blue Mountains. En vanaf toen was het regen, regen, mist en regen. Dat was een zware tegenvaller voor mijn ouders, ik was er natuurlijk al geweest dus voor mij maakte het niet zoveel uit. Gisteren brachten we door in Sydney, leuk dat ik mijn ouders daar een rondleiding kon geven. Vandaag was het heerlijk weer dus zijn we als nog naar de Blue Mountains gegaan. Ik heb zo genoten van de afgelopen weken dat ik niet wilde denken aan het opnieuw afscheid nemen. Helaas moesten mijn ouders weer naar huis en ga ik weer verder in mijn eentje. Heel gek om nu al bijna het vliegtuig in te stappen. Maar ik weet een ding: Australia, I’ll be back! Nu op naar een nieuw avontuur in Azië. De laatste periode van mijn reis is ingegaan en in april zal ik weer thuis zijn. Ik heb nog steeds geen heimwee naar thuis, maar ik heb ondertussen wel zoveel meer waardering voor de mensen en dingen die ik daar heb. De afgelopen maanden ben ik me nog meer gaan realiseren hoe rijk ik eigenlijk ben, wat een geweldige vrienden ik heb en wat een mooie tijd ik nu doormaak. Toch kijk ik er stiekem wel een beetje naar uit om weer naar huis te gaan. Oost west, thuis best!