Killingfields, tuben en olifantjes

Op 6 maart gingen Elisa, Maja en ik vroeg in de ochtend met een tuktuk richting de ‘Killingfields’. Wat een ervaring.. Voor alle talen was er een koptelefoon met audiotour beschikbaar die je rondleidde. Meestal is dat dan iemand die in gebrekkig Nederlands je iets probeert te vertellen, maar dit was ingesproken door een Nederlander dus het verhaal was goed te volgen. Dit maakte het alleen nog maar indrukwekkender. Langzamerhand kom je zoveel te weten over wat er allemaal heeft afgespeeld in Cambodja. De Rode Khmer heeft 3 miljoen mensen laten vermoorden in de periode van 1975 tot 1978, dat is dus nog niet eens zo lang geleden. Kun je nagaan dat 1 op de 4 mensen is vermoord, hele families zijn uitgeroeid. Dit is ook de reden dat je maar heel weinig oude mensen ziet op straat, ze zijn er gewoon bijna niet. We liepen ook langs de massagraven en daar zie je botten en kleren uit de grond steken. Als het heeft geregend schijnt dat er steeds meer botten en kledingresten bovenkomen die worden verzameld. Er is ook een boom waar ze baby’s tegen doodsloegen.. En een graf waar 166 onthoofde soldaten waren gevonden, zij waren niet trouw geweest aan de Rode Khmer. Ook een graf met 450 vrouwen en kinderen, allemaal zonder kleren. Hoe langer we er rondliepen, hoe verdrietiger ik werd. Maar tegelijkertijd heeft de plaats iets rustigs en vredigs, het is een afgelegen gebied en iedereen die er rondloopt is stil door de verhalen die worden verteld door de koptelefoon. Die avond nam ik voor de tweede keer afscheid van mijn Zweedse chicks, zij gaan nu naar het zuiden van Thailand, waarna ik ze weer zie in het Noorden. Ik was inmiddels niet meer ziek en besloot de volgende ochtend om 6 uur de bus richting Laos te nemen, het zesde en laatste nieuwe land mijn reis. De busreis was oke, de airco deed het en ik zat prima. De wegen waren op sommige plaatsen geasfalteerd maar het is meestal grind met gaten en hobbels. Hoe verder we naar het noorden gingen hoe groener en meer afgelegen het werd. Alle mensen wonen hier in houten en rieten hutjes een paar meter boven de grond, er is geen elektriciteit en geen stromend water, de mensen wassen zich op straat uit een grote ton. Opvallend veel kleine kindjes en weinig ouderen, zoals ik eerder al vertelde. Bij de grens moesten we een uur wachten op de paspoorten. Ik moest 40 Amerikaanse dollar betalen, en voor elke nationaliteit is dit weer anders.. Het Canadese meisje naast mij moest zelfs 52 dollar betalen. Afzetters! Uiteindelijk kwamen we om 10 uur in de avond aan in Pakse. Ik checkte de volgende ochtend vroeg uit (slaapritme totaal in de war) en ging op weg naar de hoofdstraat. Ik vond daar een boekingskantoortje en boekte de nachtbus voor die avond naar Vietiane, de hoofdstad van Laos. De bus zou pas om half 9 gaan dus ik moest nog iets bedenken om de dag op te vullen. Ik vroeg de jongen waar ik mijn busticket boekte wat er te doen was in Pakse. Hij vertelde me dat er een toer zou gaan naar de het Bolaven Plateau, en dat er nog een plek vrij was omdat er iemand had afgezegd. Nou prima, klinkt leuk, wanneer gaat die tour? Ja nu. Ohh ehhh..! haha ik was er totaal niet op gekleed, had geen tas bij me en niet ontbeten maar hup camera mee en in de bus. Uiteindelijk een super leuke dag gehad, paar mooie watervallen gezien, afgelegen dorpjes bezocht, bij vrouwtjes geweest die met de hand sjaals en kleden weven en over een koffieplantage gelopen. Wat is Laos weer anders, de mensen zien er hier net even wat frisser uit, vooral de kindjes. Ook de huizen hebben ramen en meestal een likje verf. De mensen zijn hier geen westerlingen gewend, want alle camera’s kwamen tevoorschijn om MIJ op de foto te zetten. Verder is het hier heel groen en zijn er veel bergen, ik vind het mooi! Op de nachtbus ontmoette ik de Duitse Peter waar ik een dagje mee op trok in Vientiane, we konden het best goed vinden dus besloten we samen door de reizen naar Vang Vieng. We zouden om half 10 in de ochtend worden opgehaald om met de bus naar dit plaatsje te gaan. Om 10 uur stonden we nog te wachten, inmiddels ben ik wel gewend dat in Azië niks op tijd is maar dit duurde wel erg lang. Ik besloot dus maar even te bellen naar het boekingskantoor. Waren ze ons dus gewoon vergeten op te halen.. Kwam er een tuktuk aangeraced die ons naar een bus bracht. Toen we instapten kwamen we er achter dat de bus al helemaal vol zat, en de chauffeur wees naar de trap. Dat meen je niet! Uiteindelijk dus vier uur lang op het trapje van de bus gezeten, wat achteraf best luxe was met mijn eigen raampje, lekker veel beenruimte en een top uitzicht. In Vang Vieng zijn Peter en ik met wat Engelsen een dagje gaan ‘tuben’. Op een rubberband van bar naar bar over de rivier, het stelde niet zoveel voor maar er was leuke muziek en een hoop drank dus veel gezelligheid ;) Onze volgende stop was de stad Luang Prabang. We gingen hier met een minibusje heen, lekker snel en wat comfortabeler dan de grote slingerende bussen. In de stad aangekomen nam ik afscheid van Peter en regelde ik meteen mijn verblijf voor de volgende twee dagen, tussen de olifanten! Hier keek ik al heel lang naar uit, achteraf is dit ook weer een van de hoogtepunten van mijn reis. Helaas werd ik de nacht ervoor voor de tweede keer ontzettend ziek van eten, en ik was even bang dat ik mijn plannen weer moest afblazen. Gelukkig voelde ik me de volgende ochtend redelijk, ik durfde nog niet echt te eten maar wilde wel graag gaan. Ik ben zo blij dat ik dat heb gedaan want deze ervaring heeft er zeker aan bijgedragen dat ik weer een beetje opknapte. Aangekomen bij Elephant Village kregen we uitleg over de dag en moesten meteen de olifantencommando’s leren voor stop, links rechts enz. Toen moesten we leren om op de olifant te klimmen, nou dat is nog niet zo makkelijk! Ze zijn supergroot maar met het commando ‘sueng’ gaan ze iets door hun knieën zodat je makkelijker kunt opstappen. Meteen even een rondje over het terrein gedaan met een mahout (olifantenmeester) achterop. Wat voelt dat gek en hobbelig. Je moet je goed vasthouden op de kop en je knieën tegen de oren doen anders val je er zo af. Na dit oefenritje mochten we in een zitje op de rug van de olifant een stuk lopen, door de jungle, het water en het dorpje. Wat zijn deze olifanten goed afgericht! Ze luisteren heel goed naar de mahout en volgen alle commando’s op. Al zijn ze soms wel een beetje ondeugend, ze proberen je constant nat te maken in het water door water te spuiten en steeds langs de kant van het pad te eten als we ergens heen lopen. Daarna gingen we op bezoek bij Max, een babyolifantje, en zijn mama. We mochten hem banaatjes voeren maar wat is die stout zeg! Hij probeert onder het hek door je been te pakken of je camera weg te slaan. Na het eten gingen we de olifanten naar de jungle terugbrengen, waar ze in de middag lekker kunnen uitrusten en eten. Het is geweldig om te zien hoe goed de dieren hier worden verzorgd, dit was zeker wel een van mijn eisen voor het bezoeken van olifanten in Azië. Op veel plaatsen worden ze namelijk niet goed behandelt en moeten ze veel te lang werken, wat helemaal niet goed voor ze is. Ik verbleef gisteravond met de Nederlandse Martha en twee Franse jongens in een heel luxe resort dat bij de village hoorde. We kregen heerlijk eten, weer iets geks geprobeerd: buffel! Vanochtend stonden we vroeg op om de olifanten weer uit de jungle op te halen en ze in de rivier te wassen. Zodra ze het water raken wordt er luid getetterd en met water in het rond gespoten, wat een blije beesten! Nadat we afscheid namen van onze olifanten gingen we terug naar Luang Prabang waar ik samen met Martha nog twee daagjes blijf. Morgen gaan we een van de mooiste watervallen van Azië bezoeken en overmorgen pak ik al de slowboat richting de Thaise grens. Het einde is in zicht!