Oma

Er bestaat geen woord om de afgelopen twee weken te omschrijven. Zo’n beetje alle emoties en gevoelens zijn wel voorbij gekomen. Verdriet, woede, angst, verslagenheid, maar ook blijdschap, verwondering en vooral veel rust. Laat ik met de meest leuke dingen beginnen. Op 9 december vertrok ik met de Duitse Marie, Israëlische Yeddo en Jeff uit Amsterdam richting The Great Ocean Road. Marie is een jong en lief meisje en ik had haar al leren kennen in het hostel. We konden het meteen goed vinden, en uiteindelijk zouden we na deze roadtrip nog een week samen optrekken. Yeddo kwam ons ophalen met zijn auto en daar begonnen de eerste moeilijkheden zich al voor te doen: de bagage paste niet in zijn auto dus onze tassen moesten op het dak gebonden worden. Marie en ik keken elkaar aan, we vertrouwden het voor geen meter maar het was niet anders. Daarna haalden we een dorpje verderop Jeff op en gingen we op zoek naar een winkel met kampeerspullen. Yeddo had ons namelijk verzekerd dat hij alle spullen al had, maar was even vergeten dat je niet met vier personen in een twee persoons tent kunt slapen. Marie en ik kochten samen een tentje en een luchtbed, daarna was het tijd om boodschappen te doen. In de auto op weg naar de supermarkt hadden we besloten dat we een potje zouden maken voor de benzine en het eten. In de supermarkt hadden Marie en ik daar meteen al spijt van, we kwamen er namelijk achter dat we allemaal hele verschillende dingen wilden. Beide jongens waren nog maar net begonnen met reizen (lees: dus hebben nog zat geld) en laadden de kar vol met allemaal dure dingen, zoals enorme stukken vlees en bier. Uiteindelijk konden we ze er wel van overtuigen dat we het niet de hele week zo zouden doen en maakten we afzonderlijke potjes, Marie en ik hadden allebei niet zo’n grote honger als de jongens en wij wilden geen fortuin uitgeven aan eten. Dit was het eerste en uiteindelijk een van de vele dingen die niet goed zouden werken in ons groepje van vier. Aan het einde van de week was ik helemaal klaar met de jongens. Na de eerste dag kwamen we er achter dat Yeddo de hele dag wiet rookt, soms wel tien joints op een dag. We vonden het niet erg veilig om hem compleet high te laten rijden dus reden we om de beurt. Dan ben je 27 jaar en weet je niet eens hoe je met drugs om moet gaan, super sneu! Maar ook met Jeff botste het, wat was dat joch irritant! Alles wat ik zei was niet zo of moest anders, hij is zo’n persoon die altijd gelijk wil hebben en alles van een ander moet afkraken en afkatten. Een paar keer heb ik me echt moeten inhouden om hem geen mep te verkopen, zo erg haalde hij het bloed onder mijn nagels vandaan. Ondanks al deze dingen hebben we natuurlijk ook wel lol gehad, uiteindelijk maak je er maar het beste van en Marie en ik waren een goed team. Jeff was heel creatief met eten en kon van de simpelste dingen een lekker gerecht maken, ik heb dus de hele week heerlijk gegeten ondanks dat we maar één gaspitje hadden. Yeddo had zijn telefoon aan de radio aangesloten zodat we muziek konden luisteren, toen kwam ik er achter dat hij een groot Anouk-fan is. Ik was zo verbaasd, iemand uit Israël die deze zangeres kent! Samen zaten we dus lekker mee te blèren met Nobody’s wife en Michel (wat volgens Jeff natuurlijk weer veel te hard en te vals was en of we alsjeblieft wilden ophouden..) Langs The Great Ocean Road hebben we een aantal mooie stops gemaakt en de echte toeristische plekken zoals the Twelve Apostles en London Bridge bezocht, inclusief om ver worden gelopen door hordes Chinezen (fotofoto can you take foto of me?!). Na The Great Ocean Road zijn we omhoog gereden richting Grampians National Park en zijn we nog twee dagen gebleven om daar bergen te beklimmen en watervallen te bekijken. Hoe verder we richting het noorden reden, hoe heter het werd. Tijdens de eerste nachten van de roadtrip lagen Marie en ik te blauwbekken in ons tentje, we hadden alle kleren aan die we bij ons hadden en lagen dicht tegen elkaar aan om het een beetje warm te krijgen. Ik had zelfs mijn jas aan! Wat een verschil met de laatste twee nachten, toen ik in mijn ondergoed op mijn slaapzak sliep omdat het anders niet uit te houden was van de warmte. Marie en ik hadden samen een hostel geboekt voor in Adelaide, waar onze roadtrip zou eindigen. Na een kort afscheid doken we meteen onder de douch en hadden we een gezellig avondje. Ook konden we onze tent en luchtbed doorverkopen aan een stel Duitsers, waren we daar ook mooi weer vanaf. Ik had een paar leuke dagen in het vooruitzicht, maar dit veranderde meteen toen ik een berichtje van papa en mama kreeg.. Het zat er al aan te komen en ik was er al een beetje op voorbereid, maar dat maakte het nieuws niet minder verdrietig. Mijn lieve oma is op 13 december overleden. De afgelopen weken heb ik veel nagedacht of ik naar huis moest komen of niet, ik heb nachten wakker gelegen en gehuild omdat ik geen flauw idee had wat ik moest doen en wat het beste was. Na veel gesprekken met mijn ouders, mijn lieve vrienden thuis en hier heb ik besloten om niet naar huis te komen. Ik weet dat oma niet zou willen dat ik mijn reis zou afbreken en ik zag het totaal niet zitten om richting Nederland te gaan waar iedereen de hele dag verdrietig is en waar ik eigenlijk niks kan ‘helpen’, behalve dan aanwezig zijn bij de uitvaart. Ook was ik bang dat ik niet meer terug zou gaan als ik eenmaal thuis zou zijn. Ik heb me lang schuldig gevoeld, gedacht dat ik ergens anders hoorde te zijn dan in Australië. Nu weet ik dat ik de beste keuze heb gemaakt, want op dit moment heb ik zoveel afleiding en ik voel dat ik op deze manier deze periode makkelijker door kom en het verlies beter kan verwerken. Ook weet mijn familie dat ik er voor ze ben, ook al ben ik er niet in levende lijve. Gelukkig was lieve Marie er de hele tijd voor me en nam ze me op sleeptouw, ik kon bij haar uithuilen maar we gingen ook leuke dingen doen. We hebben bijvoorbeeld een kerstconcert bijgewoond in Adelaide, met onwijs schattige en drukke kindjes en een mooie vuurwerkshow aan het einde. Ook hebben we een dagje fietsen gehuurd en hebben we 35 kilometer gefietst door Adelaide, naar het strand en weer terug. Ik kon met Marie over alles praten en we waren er inmiddels achter dat we veel op elkaar lijken. Gisteren is zij naar Sydney vertrokken om vrienden op te zoeken met kerst en oud en nieuw. Ik wordt over een uurtje opgehaald door Cameron, een van mijn beste maatjes uit Nieuw Zeeland! De komende dagen logeer ik bij hem en de 23e vertrek ik richting de Outback, het ‘echte’ Australië. Ik ben zo benieuwd! Het wordt een bloedhete kerst, maar dat maakt me helemaal niks uit. Het duurt ook nog maar twee weken voor ik mijn lieve papa en mama weer ga zien. Ik vind het heel dapper dat ze ondanks alles toch deze kant op komen, maar ik weet ook dat ze er ontzettend aan toe zijn om er even tussen uit te gaan. In mijn gedachten hoor ik mijn gekke oma al protesteren als ze zou horen dat ze het vanwege haar zouden willen afblazen..